Σχετικά με το βιβλίο "Η δική μας Ανάπλαση"

Διαβάζοντας το βιβλίο, βλέπει κανείς πόσο πολύ το περιεχόμενό του είναι μέρος της τρέχουσας επικαιρότητας. Δεν θέλησα να το αφήσω με την ιστορική μόνο διάσταση, την καταγραφή των γεγονότων και των εξελίξεων και να αρκεστώ σε μια κριτική ματιά στο παρελθόν και σε μια θολή και ουδέτερη πρόβλεψη για το μέλλον. Ήξερα πως η καταγραφή μιας ολοκληρωμένης πρότασης όπως αναφέρθηκε πιο πριν και κυρίως όπως αναλύεται διεξοδικότερα στο Β’ μέρος του βιβλίου κάνει την παρέμβασή μου πολύ συγκεκριμένη και μπορεί εξ αυτού του λόγου να γίνουμε η πρόταση -κι εγώ ως συγγραφέας της- στόχοι κριτικής. Όπως εξ άλλου ήξερα ότι όποιοι δεν δουν τον εαυτό τους να ηρωποιείται μέσα από την ιστορική καταγραφή του παρόντος βιβλίου, μπορεί να αντιδράσουν επίσης. Αποφάσισα να αγνοήσω αυτούς τους κινδύνους. Το βιβλίο αυτό μπορεί να γίνει χρήσιμο όχι μόνο για την εξιστόρηση του έπους μιας πόλης αλλά για την επαναφορά του ζητήματος στο κέντρο της πολιτικής μας ζωής. Ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες της παρατεταμένης κρίσης και της ελληνικής κοινωνικοπολιτικής χρεοκοπίας.


Για πολλά χρόνια η πόλη και οι πολίτες προσπάθησαν να θέσουν το θέμα του μέλλοντος της βιομηχανικής ζώνης στο προσκήνιο. Η δεκαετία του ’80 ήταν γεμάτη από τέτοιες προσπάθειες. Και κάποτε ο Δήμος και οι πολίτες, μπήκαν φουριόζικα στη σκηνή, σήκωσαν την αυλαία και έγιναν οι οδηγοί των εξελίξεων. Έκαναν την κυβέρνηση, τους ιδιοκτήτες γης, την Εθνική Τράπεζα να τους ακολουθούν. Οδήγησαν το θέμα μέχρι το κλείσιμο των Λιπασμάτων και μέχρι την επίτευξη ρυθμίσεων που εξασφάλιζαν το μέλλον της περιοχής (νέες χρήσεις γης και συντελεστής δόμησης 0.4) και κάπου εκεί δέχτηκαν επίθεση ανατροπής των κατακτήσεών τους. Τότε χάθηκε και η πρωτοβουλία των κινήσεων.

Ο Δήμος και οι Πολίτες αμύνθηκαν του «πατρίου εδάφους» και προσπάθησαν να μπουν στο προσκήνιο με τη νέα μελέτη που εκπόνησαν. Ήταν όμως αργά, και οι φωτιές του 2007 έκαψαν και τα τελευταία φτερά τους. Η απώλεια της πρωτοβουλίας που χρονολογείτο από τις αρχές του 2000 τώρα έγινε στρίμωγμα στη γωνία και αδιαφορία για το τι λένε οι φωνές της λογικής και του μέτρου. Οι «ακραίοι» του τσιμέντου ή του πράσινου έμειναν να διαπληκτίζονται πάνω από το «πτώμα» της ανάπλασης.

Η «δική μας ανάπλαση» όμως είναι ακόμα εδώ. Και το βιβλίο αυτό έρχεται να υπενθυμίσει την ύπαρξή της και να βοηθήσει ώστε οι πολίτες να πάρουν και πάλι την πρωτοβουλία στα χέρια τους. Πράσινο και περιορισμένη ανάπτυξη είναι οι νέοι αδιαπραγμάτευτοι στόχοι. Και οι δυο δρόμοι που οδηγούν στην επίτευξη αυτού του στόχου είναι αφ’ ενός μεν οι απαλλοτριώσεις, αν βρεθούν τα χρήματα, αφ’ ετέρου δε η περιορισμένη σε έκταση (όχι και σε ύψος) οικοδόμηση που επιβάλει εισφορές σε γη και χρήμα για υποδομές.

Ο πρώτος δρόμος της απαλλοτρίωσης είναι φυσικά καλύτερη λύση από πλευράς περιβάλλοντος και εξασφαλίζει το δημόσιο συμφέρον, είναι όμως πολύ δύσκολος μέσα στις σημερινές οικονομικές συνθήκες και θα ήταν δύσκολος ακόμα κι αν υπήρχε όχι κρίση αλλά ανάπτυξη.
Ο άλλος δρόμος, εκείνος της περιορισμένης ανάπτυξης- οικοδόμησης χρειάζεται προσοχή και μελέτη αλλά δίνει λύση μέσα στα επόμενα χρόνια. Και έχει την αναπτυξιακή διάσταση που τόσο απαραίτητη έχει γίνει στις μέρες μας.

Για κάθε περίπτωση πάντως, είτε προς τη μια είτε προς την άλλη κατεύθυνση, προϋπόθεση είναι να αναλάβουν και πάλι την πρωτοβουλία οι πολίτες. Με τα θεσμικά και εξωθεσμικά όργανα να τους εκπροσωπούν, πρέπει να «βγάλουν» το θέμα από τα γραφεία της Εθνικής, του ΟΛΠ και του ΥΕΝ και να το περάσουν στις αίθουσες συσκέψεων και συνεδριάσεων των οργάνων της τοπικής αυτοδιοίκησης, του δήμου Κερατσινίου Δραπετσώνας αλλά και Πειραιά και της Νομαρχίας, της Παμπειραϊκής επιτροπής, της Επιτροπής Ανάπλασης, της Επιτροπής των συλλόγων, των καθηγητών, των δασκάλων, των μαθητών, των επαγγελματιών, των νοικοκυρών, των πολιτών αυτού του τόπου. Να επανέλθει εκεί όπου άνθισε και από όπου έχει ξεφύγει. Η Νομαρχία μάλιστα έκανε το πρώτο βήμα. Αντί για την στείρα αντίθεση, τώρα πρέπει να εκδηλωθεί η ενεργός συμμετοχή. Γιατί η ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ θα επιτρέψει τον διάλογο και θα διορθώσει τις όποιες υπερβολές ή ανισορροπίες.

Αν δεν υπάρξει συνειδητή παρέμβαση, και καθώς οι συνειδήσεις θα αλλάζουν σιγά-σιγά, λόγω της κρίσης και της φτώχειας που θα ακολουθήσει τα προσεχή χρόνια, μπορεί και πάλι οι «τσιμεντοποιοί αναπλαστές» να κυριαρχήσουν όπως κυριάρχησαν οι «πρασινοποιοί αναπλαστές» από το 2007 και μετά. Η ισορροπία θα χαθεί και πάλι. Η ανάπτυξη πάση θυσία και η αποθέωση των ιδιωτικών επενδύσεων μπορεί να γίνουν ο νέος κυρίαρχος θεός της Ελλάδας του ΔΝΤ. Η ανάπλαση δεν πρέπει να χαθεί στις συμπληγάδες αυτής της νέας κονιορτοποίησης. Η νέα πρόταση που εκτίθεται αναλυτικά στο β’ μέρος αυτού του βιβλίου εξασφαλίζει την ισορροπία ανάμεσα στη βιώσιμη ανάπτυξη και το μητροπολιτικό ενιαίο και εκτεταμένο πάρκο και ως εκ τούτου αποτελεί τη λύση. Μένει να λάβει και την κατάλληλη θεσμική και λαϊκή πολιτική στήριξη για να προχωρήσει.

Η δική μας ανάπλαση δεν είναι «φιλέτο» όπως το ονομάζουν όσοι το βλέπουν σαν επενδυτική ευκαιρία, είναι η ζωή μας, είναι το παρελθόν και το μέλλον μας, γι αυτό και είναι δική μας, μας ανήκει!

(το παραπάνω κείμενο είναι κατά βάση ο επίλογος του Α' μέρους)

Στις 9 Μαΐου (Δευτέρα) 8μ.μ. η 2η παρουσίαση του βίβλίου Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΑΝΑΠΛΑΣΗ

Η παρακάτω πρόσκληση γίνεται από τους Λάκη Ιγνατιάδη και Γιώργο Παπαδάκη σε συνεννόηση φυσικά μαζί μου, για την 2η παρουσίαση του βιβλίου Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΑΝΑΠΛΑΣΗ
τη ΔΕΥΤΕΡΑ 9 ΜΑΪΟΥ 2011, στις 8μμ στην αιθ. ΔΣ του Δήμου Δραπετσώνας
.

ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ

Τον Σεπτέμβριο του 2010 κυκλοφόρησε το βιβλίο του Γιώργου Τσιρίδη
« Η δική μας Ανάπλαση »
Τον Οκτώβριο του ίδιου έτους, το πνεύμα της Ανάπλασης εξέπεμψε την ιδέα να γίνει μία παρουσίαση του βιβλίου, στη Δραπετσώνα.

• Τον Απρίλιο του 2011, μετά από περιπετειώδη περιπλάνηση στο αχανές, το σήμα ελήφθη από τους κατάλληλους ανθρώπους, την ώρα του καφέ. Αυτοί συμφώνησαν με το συγγραφέα να κάνουν μία σύντομη παρουσίαση του βιβλίου.
• Συμφώνησαν επίσης πως το σημαντικό είναι να γίνει κατόπιν μία καλή συζήτηση. Μία συζήτηση της οποίας το ζητούμενο θα είναι η διαμόρφωση κοινών θέσεων για το χώρο των 600 στρεμμάτων, το χώρο δηλαδή της τέως βιομηχανικής ζώνης Δραπετσώνας – Κερατσινίου. Είναι ηλίου φαεινότερον πως, αν θέλουμε ο χώρος αυτός να αξιοποιηθεί προς το συμφέρον μας, αν επιθυμούμε επιλογές και έργα προσανατολισμένα στο κοινό καλό, τότε έχουμε ανάγκη από ένα καλά επεξεργασμένο σχέδιο/πρόταση για την τελευταία ελεύθερη περιοχή του Δυτικού Πειραιά. Σχέδιο που θα είναι ένα ισχυρό όπλο και στα χέρια μας και στα χέρια της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Και αυτό το σχέδιο μπορεί να γίνει ακαταμάχητο, μόνο αν διαμορφωθεί μέσα από ένα δημόσιο διάλογο όλων όσων αγωνιούν για το παρόν και μέλλον της πόλης μας.

Επειδή λοιπόν όλοι, λίγο πολύ, έχουμε συνείδηση ότι η περιοχή αυτή είναι
η τελευταία ευκαιρία όλου του Δυτικού Πειραιά για ένα καλύτερο αύριο,
σας προσκαλούμε, με αφορμή το βιβλίο για την Ανάπλαση,
να συμμετάσχετε κι εσείς σ’ αυτή τη συζήτηση.

τη ΔΕΥΤΕΡΑ , 9 Μαΐου 2011, στις 8 μ.μ.

θα σας περιμένουμε, στην αίθουσα

των Δημοτικών Συμβουλίων του Δημαρχείου Δραπετσώνας,

Η συμμετοχή σας σε αυτήν τη συζήτηση και χαρά θα μας φέρει και θα είναι τιμή μας.

Οι οικοδεσπότες

Γιώργος Παπαδάκης               Λάκης Ιγνατιάδης

 

Info: Την τριετία 1980 - 1982, και την διετία 1989-90 οι Ιγνατιάδης Λ, Παπαδάκης Γ , Τσιρίδης Γ, ήταν συνεκδότες της Δραπετσωνίτικης εφημερίδας « ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΑ». Ένας μόνιμος στόχος της εφημερίδας αυτής, που ήταν και αίτημα των συνεχών πιέσεων και αγώνων της πλειονότητας των κατοίκων, ήταν να φύγουν τα εργοστάσια από την περιοχή της Δραπετσώνας. Με το κλείσιμο και των Λιπασμάτων, το 1999, ο στόχος τελικά πραγματοποιήθηκε.
Από το 2001 έως και το 2009, οι τρεις προαναφερθέντες, ήταν δραστήρια μέλη της πάλαι ποτέ «ΠΑΜΠΕΙΡΑΪΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ για την ΑΝΑΠΛΑΣΗ» Η επιτροπή αυτή, ήταν η πρώτη στον ευρύτερο Πειραιά που εξέφρασε το αίτημα για τη δημιουργία, στο χώρο αυτό, και ενός Μητροπολιτικού πάρκου υψηλού πρασίνου και εργάστηκε με ένταση γι’ αυτό καθώς και για την έξοδο της Δραπετσώνας και του Κερατσινίου στη θάλασσα. Οι στόχοι αυτοί, θέλουμε να ελπίζουμε πως με τις προσπάθειες όλων μας, σύντομα θα επιτευχθούν.

  

ΚΡΥΦΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΑΝΑΠΛΑΣΗΣ

Το θέμα της λειτουργίας παραβιομηχανικών και παραεμπορικών δραστηριοτήτων μέσα στον χώρο των Λιπασμάτων το είχε θίξει η ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΑ και η ΠΡΩΤΗ ΚΙΝΗΣΗ από τις αρχές της δεκαετίας του 2000.

ΙΣΤΟΡΙΑ:
Παραθέτω μερικά από τα σχετικά δημοσιεύματα
1)
ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΙΤΙΚΟ ΕΛΕΓΧΟ ΤΗΣ 17-11-2003
«ΣΕ ΧΩΡΟΥΣ ΤΩΝ ΛΙΠΑΣΜΑΤΩΝ, ΜΙΑ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΗΣ ΔΟΜΙΚΩΝ ΥΛΙΚΩΝ ΕΧΕΙ ΣΤΗΘΕΙ ΕΝ ΚΡΥΠΤΩ

Ένα εργοστάσιο κάτω από τη μύτη μας!
Ένα ολόκληρο εργοστάσιο έχει στηθεί στον χώρο μεταξύ Γηπέδου και όρμου Σφαγείων. Εγκαταστάσεις, σπαστήρες, τολ, βουνά πρώτης ύλης κλπ. έχουν αντικαταστήσει το κλειστό εργοστάσιο Τσιμέντου με ένα «πειρατικό» εργοστάσιο αγνώστου ταυτότητας που ρυπαίνει και γεμίζει σκόνες την πόλη όταν ο καιρός είναι κατάλληλος. Όσο φτιαχνόταν ο Περιφερειακός Δρόμος, οι εγκαταστάσεις αυτές είχαν ένα λόγο ύπαρξης, τώρα όμως έχει πέσει κάθε προσωπείο και εκεί λειτουργεί μια καθαρά κερδοσκοπική επιχείρηση εν κρυπτώ.
Ερωτήματα:
-Έχει άδεια λειτουργίας η εν λόγω επιχείρηση;
-Οι εγκαταστάσεις πως έγιναν; Με ποιες άδειες κτίστηκαν; Με ποιους όρους λειτουργούν;
-Πληρώνει τέλη και φόρους η επιχείρηση;
-Τον χώρο που καταλαμβάνει τον νοικιάζει ή τον καταπατεί;
-Πότε λήγει η δράση της;»
Παρά τις καταγγελίες μας, το «κρυφό» εργοστάσιο στα Λιπάσματα συνεχίζει απτόητο τη λειτουργία του. Ουδείς κινήθηκε και ουδείς ευαισθητοποιήθηκε, όταν για ένα περίπτερο πού πουλάει παγωτά με ένα παραπανίσιο ψυγείο τρέχει η αστυνομία, σφραγίζει ο Δήμος, παίρνει τις άδειες η Νομαρχία και κινητοποιείται ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός.
Η Πρώτη Κίνηση ζητά από την Δημοτική Αρχή, εγγράφως και καταθέτοντας την σχετική ερώτηση στο Δημοτικό Συμβούλιο, να ερευνήσει το καθεστώς υπό το οποίο λειτουργεί αυτή η επιχείρηση, να βρει το συμβόλαιο με το οποίο ενοικιάζει τον χώρο, την σχετική άδεια του υπουργείου βιομηχανίας [ή της διεύθυνσης της Νομαρχίας], και γενικά να πληροφορηθεί τις προθέσεις της [πότε τελειώνει το έργο της, τι ακριβώς έργο επιτελεί κλπ.]
Μέχρι στιγμής η Διοίκηση δεν έχει απαντήσει ούτε έχει αναφέρει προφορικά κάποιες ενέργειές της προς την κατεύθυνση της διερεύνησης του μυστηρίου. Ποιες ενέργειες σκοπεύει να κάνει η Διοίκηση για το θέμα αυτό, ποιες καταγγελίες, σε ποιους φορείς; Ποια είναι η κατάσταση στον χώρο αυτό σήμερα;
Τα παραπάνω ερωτήματα εξακολουθούν να ισχύουν και προστίθενται τα ερωτήματα:
Ποια αιτήματα κατατέθηκαν και προς ποιους φορείς από την Διοίκηση για να περιέλθουν στα χέρια μας οι πληροφορίες που ζητούσα με το έγγραφό μου;
Ποιες ενέργειες έγιναν για να καταγγελθεί επισήμως το γεγονός;

2) ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΤΗΣ ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΑΣ Νο 16 Μάϊος 2003
Το εργοστάσιο στα Λιπάσματα συνεχίζει απτόητο να λειτουργεί!

Παρά τις καταγγελίες μας, το «κρυφό» εργοστάσιο στα Λιπάσματα συνεχίζει απτόητο τη λειτουργία του. Ουδείς κινήθηκε και ουδείς ευαισθητοποιήθηκε, όταν για ένα περίπτερο πού πουλάει παγωτά με ένα παραπανίσιο ψυγείο τρέχει η αστυνομία, σφραγίζει ο Δήμος, παίρνει τις άδειες η Νομαρχία και κινητοποιείται ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός. Έχει άδεια λειτουργίας το εν λόγω εργοστάσιο; Πληρώνει τέλη και φόρους; Το γνωρίζουν η Εθνική Τράπεζα και η Πρότυπος ότι στα δικά τους εδάφη λειτουργεί εργοστάσιο παραγωγής και εμπορίας οικοδομικών υλικών; Υπάρχει κάποια σύμβαση εν αγνοία των ιδιοκτητών του χώρου που του δίνει δικαιώματα; Ούτε καν η Παμπειραϊκή Επιτροπή δεν ασχολήθηκε ποτέ με το θέμα; Και επί 3 τουλάχιστον μήνες που το θέμα έχει γίνει πρωτοσέλιδο στη ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΑ κανείς δημοτικός σύμβουλος ή καμιά παράταξη δεν ευαισθητοποιήθηκε να ρωτήσει, να ελέγξει ή να κινηθεί.
Η γενική αφασία που επικρατεί δείχνει δυστυχώς ότι δεν υπάρχει ο αναγκαίος συντονισμός μεταξύ των φορέων που θέλουν να αλλάξει κάτι ριζικά στην περιοχή αυτή. Τα θέματα μπαίνουν στην ημερήσια διάταξη αποσπασματικά και αυτά είναι που οδηγούν τον Δήμο και τις πολιτικέ δυνάμεις να τρέχουν από πίσω τους, κι όχι αντίστροφα.. Χρειάζεται καλύτερη επαφή ανάμεσα στις δυνάμεις που θέλουν την αλλαγή και μάλιστα θέλουν αυτό να γίνει γρήγορα, αποτελεσματικά και αξιόπιστα.
Η ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΑ και η ΠΡΩΤΗ ΚΙΝΗΣΗ θα φέρουν το θέμα στην επιφάνεια και αυτή η κατάσταση θα βγει τουλάχιστον στο φως. Ήδη το θέμα ετέθη στο Δημοτικό Συμβούλιο και η Δημοτική Αρχή έχει δεσμευτεί να το ερευνήσει και να φέρει τις πρώτες απαντήσεις σχετικά με το συμβόλαιο ενοικίασης του χώρου, τις άδειες που υπάρχουν, το πλαίσιο λειτουργίας κλπ. Για όλα αυτά θα ενημερώνονται οι αναγνώστες της Δημογραφίας.

 
 ΤΟ ΣΗΜΕΡΑ:

Ο ΜΑΝΟΣ δημοσίευσε μέρος του άρθρου της εφημερίδας ΕΝ ΠΕΙΡΑΙΕΙ με τον τίλο του και έκανε κάποια σχόλια:

Από την ΕΝ ΠΕΙΡΑΙΕΙ:
ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΣΤΟ "ΑΒΑΤΟ" ΤΩΝ ΛΙΠΑΣΜΑΤΩΝ

"Οσμή σκανδάλου αποπνέει η παραχώρηση, άνευ αδείας, του χώρου των Λιπασμάτων σε ιδιωτικά συμφέροντα। Ενώ το παλιό εργοστάσιο έκλεισε προκειμένου να γίνει ανάπλαση της περιοχής και ενώ μέχρι σήμερα απαγορεύεται αυστηρά στους πολίτες κάθε πρόσβαση, περιέργως τα φορτηγά ιδιωτικής εταιρείας μεταφορών έχουν τα τελευταία χρόνια το πράσινο φως να μπαινοβγαίνουν από την πύλη κάνοντας πάρκινγκ τον χώρο μπροστά σε ένα από διατηρητέα κτήρια των Λιπασμάτων, και συγκεκριμένα στο παλιό Γυαλάδικο. Όποιος προσεγγίσει την περιοχή από την πλευρά της θάλασσας διαπιστώνει ανεμπόδιστα την παρουσία των φορτηγών."

Τα σχόλια του ΜΑΝΟΥ ήταν:
Να προσθέσουμε μόνο ότι αυτή η ιστορία με την επαγγελματική χρήση μέρους της περιοχής λιπασμάτων έχει ξεκινήσει εδώ και 8-10 χρόνια και κανείς δεν γνωρίζει το αντικείμενο των εργασιών. Σίγουρα δεν έχουν σχέσει με την περιοχή. Πιο πολύ θυμίζει εκείνη την ιστορία με τον ΟΣΕ στον Ασπρόπυργο όπου η διοίκηση δήλωνε άγνοια για την ...ενοικίαση τεράστιων αποθηκών από ιδιωτικές εταιρείες.
Επίσης να διευκρινίσουμε ότι σε σχετική ερώτηση στο δημοτικό συμβούλιο χτες, ο δήμαρχος Λουκάς Τζανής απάντησε ότι δεν είναι στις προθέσεις του να αναθέσει σε "Διεθνή δικηγορικό οίκο τον φάκελο ΟΛΠ"
Εντάξει, τουλάχιστον από δικηγόρους έχουμε πολλούς και καλούς

Στο δημοτικό συμβούλιο το θέμα του δημοσιεύματος έθιξε ο κ. Χρυσός δηλώνοντας ότι θίγεται από μια δημοσίευση που κατά πάσα πιθανότητα είχε προέλευση την δημοτική αρχή. Είπε δε ότι ο ίδιος ως δήμαρχος Δραπετσώνας πάλεψε καταγγέλλοντας (και στον εισαγγελέα) τη δραστηριότητα αυτή μέσα στον χώρο των Λιπασμάτων

ΣΧΟΛΙΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ:
Η Εθνική Τράπεζα δεν θέλει καμιά δραστηριότητα στον χώρο της, φοβούμενη ότι ίσως θα της κατσικωθεί και δεν θα φεύγει όταν θα χρειάζεται το οικόπεδό της ελεύθερο.
Η διοίκηση της ΕΘΝΑΚ (Πρότυπος) που διαχειρίζεται τον χώρο, θέλει κάποια έσοδα για να πληρώνονται τα στελέχη της και κάποια λειτουργικά, μπορεί επομένως να πάρει ένα μικρό ρίσκο δίνοντας άδεια χωρίς να πολυενοχλήσει τη διοίκηση της Εθνικής (ίσως μια ενημέρωση)
Ο ΟΛΠ πιθανότατα δεν γνωρίζει τίποτα αλλά δεν ενοχλείται κι όλας. Αν η σιωπηρή έστω άδεια του είναι απαραίτητη, δεν θα υπάρχει πρόβλημα να δοθεί σε κάποιο επίπεδο (μάλλον ενός διευθυντή)
Αν ο Δήμος δεν ενεργήσει ως ο ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΕΝΟΣ και ΕΠΙΣΠΕΥΔΩΝ, το θέμα θα μείνει έτσι στα μουγκά και ίσως ενταθεί η εκμετάλλευση
Το θέμα δεν ενδείκνυται για πολιτική παραταξιακή εκμετάλλευση. Αν ο Τζανής θέλει να κάνει κάτι για το πρόβλημα, μπράβο του, ας το κάνει, ας μην το χρησιμοποιήσει όμως για καταγγελίες των προηγουμένων. Στο κάτω-κάτω οι εκλογές τελείωσαν.

Η ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΑ των περιόδων 1980-82 και 1989-90

.
Καθώς έγραφα για τον Γιώργο Παπαδάκη και τον Λάκη Ιγνατιάδη που είναι φίλοι μου από πολύ παλιά και σκεφτόμαστε να παρουσιάσουν εκείνοι (μαζί μου εννοείται) το βιβλίο "Η δική μας Ανάπλαση" με ευνόητο στόχο την αναθέρμανση του ζητήματος και την αναζήτηση συγκλίσεων μεταξύ των φορέων θεσμικών και μη, ελιδα ότι δεν ανέφερα τη σχέση μας με την ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΑ
Η ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΑ είχε τρειος ιδιοκτήτες από τότε που πρωτοκυκλοφόρησε, τους Λ.Ιγνατιάδη, Γ.Παπαδάκη και Γ.Τσιρίδη, δηλαδή τους τρεις μας. Η πρώτη της περίοδος ήταν κατά γενική ομολογία εκπληκτική αλλά και τώρα που ξαναβλέπω τα παλιά φύλλα το επιβεβαιώνω. Ήταν το 1980-82 που είχαμε μαζί και το φροντιστήριο "ΟΜΑΔΑ Ε" και ήμασταν στους Ανένταχτους Δραπετσώνας.
Η δεύτερη περίοδος (1983-1986) ήταν κατά τη διάρκεια της θητείας του Ν.Χατζόπουλου και είχε τους τρεις μας και πάλι συνιδιοκτήτες αλλά ήταν περισσότερο εφημερίδα αποκαλύψεων και ρεπορτάζ, με παρεμβάσεις σε τοπικό επίπεδο.
Η τρίτη περίοδος (1989-1990) ήταν και πάλι μια θαυμάσια περίοδος με μια εφημερίδα πρώτης γραμμής στρατευμένη σχεδόν στην Αριστερά αλλά χωρίς κανένα δογματισμό ή κώλυμα. Και πάλι ήμασταν οι τρεις μας συνιδιοκτήτες.
Μόνο στην τελευταία περίοδο της Δημογραφίας (2001-2006) εκδότης ήμουν μόνον εγώ καθώς η εφημερίδα είχε γίνει ουσιαστικά όργανο της ΠΡΩΤΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ που ήταν ο συνδυασμός στον οποίο ήμουν επικεφαλής. Για να χρησιμοποιήσω μόνος μου τον τίτλο βέβαια είχα την άδεια των άλλων δύο.

Στην ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΑ της πρώτης περιόδου μπήκε το ζήτημα της άλλης θεώρησης του ζητήματος των εργοαστασίων, ότι δηλαδή είναι ζήτημα επέκτασης της πόλης στον ζωτικό της χώρο και στις ακτές της και όχι θέμα περιορισμού της μόλυνσης. Στο σύνθημα "Όχι στη Μόλυνση, Όχι στον αργό θάνατο" που κυριαρχούσε, εμείς αντιτάξαμε "Όχι στα εργοστάσια, θέλουμε Ανάπλαση του χώρου της βιομηχανικής ζώνης"
Στη ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΑ παρουσιάστηκε για πρώτη φορά εξ άλλου το "Σχέδιο Ανάπλασης της Βιομηχανικής Ζώνης Δραπετσώνας -Κερατσινίου" με αυτόιν τον τίτλο και με το περιεχόμενο που του δίνουμε και τώρα, Μάλιστα τότε η περιοχή έφτανε μέχρι και τη ΔΕΗ.
  

ΝΕΑ (2η) ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ "Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΑΝΑΠΛΑΣΗ" ΤΟΝ ΜΑΪΟ ΣΤΗ ΔΡΑΠΕΤΣΩΝΑ

.
Μια συζήτηση που έκανα χτες με τον Γιώργο Παπαδάκη και τον Λάκη Ιγνατιάδη, ύστερα από ανταλλαγή κάποιων e-mail, μου δίνει την ευχέρεια να μπορώ να ανακοινώσω -έστω και κάπως πρόωρα- την νέα (2η) παρουσίαση του βιβλίου "Η δική μας Ανάπλαση" τον Μάϊο στη Δραπετσώνα.
.
Πιθανότατα θα γίνει κοντά ή ανάμεσα στα φάϊναλ φορ και τους τελικούς του τσάμπιονς λιγκ και των κυπέλλων κλπ. και θα προσπαθήσουμε να μην συμπέσουμε γιατί δεν θέλουμε ανταγωνισμούς με άλλες ευγενείς δραστηριότητες. Την ευθύνη της παρουσίασης θα έχουν ο Γιώργος και ο Λάκης που συμβολίζουν πολλά πράγματα.
Για όσους δεν γνωρίζουν να αναφέρω ότι εμείς οι τρεις αποτελούσαμε τη βάση της ομάδας των Ανάνταχτων (τα χρόνια 1978-1990) που έθεσε το θέμα των εργοαστασίων και της Ανάπλασης με τον τρόπο που δίνει το βιβλίο, σαν ανάκτηση των ακτών και του χώρου και όχι σαν περιορισμό της μόλυνσης από τα εργοστάσια.
Φτιάξαμε τη ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΑ (ήμασταν οι τρεις "ιδιοκτήτες" της) ιδιαίτερα τη θρυλική περίοδο 1980-92 αλλά και μετά ως το 1990. Η ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΑ παρουσιασε και τα άρθρα με τη δική μας πρόταση για την Ανάπλαση.
Επίσης εμείς οι τρεις είχαμε το φροντιστήριο Μ.Ε. "Ομάδα Ε" (1979-84) απένατι από το φαρμανεκίο του Κλαπανάρα. Τώρα εκεί βρίσκεται ένα άλλο φροντιστήριο και ο "Κλαπανάρας" έγινε "Σταυριανάκος".
Με τον Παπαδάκη ήμασταν συμμαθητές από το δημοτικό και με τον Λάκη συνεργαστήκαμε στενά αμέσως μετά τη χούντα (αλλά και κατά τη διάρκειά της).
Η πρώτη κοινή πολιτική μας δράση ήταν τα γεγονότα της φυσικομαθηματικής (1972) μιας και είμασταν και οι τρεις φοιτητές στο Μαθηματικό Αθηνών
Η πρώτη "νόμιμη" κοινή μας πολιτική δράση ήταν ο Σύλλογος Νέων Δραπετσώνας με μια εκπληκτική διαδρομή στα χρόνια 1974-1976 μέχρι που τον έκλεισε η τότε "δημοκρατική κίνηση" με μαζικές εγγραφές ψηφοφόρων.
Ξαναβρεθήκαμε (μαζί με άλλους όμως) αρχικά στην Επιτροπή Πολιτών (2000-2001) και στη συνέχεια στην Παμπειραϊκή Επιτροπή (2002-2009) σπρώχνοντας το θέμα της Ανάπλασης με κοινές θέσεις, απόψεις και δράσεις.
Τώρα, θα είμαστε κι οι τρεις στο πάνελ και πολύ μ' αρέσει αυτό. Και ελπίζω ότι από αυτή την παρουσίαση κάτι καλό θα βγει. θα ξεκαθαρίσουν και θα διευκρινιστούν θέσεις και απόψεις και προθέσεις και θα διαφανεί η δυνατότητα να προσωρήσει ένα σχέδιο με κοινύς άξονες, προοπτική και καλές πιθανότητες επιτυχίας.
.