.
Μια συζήητηση ξεκίνησε αυτές τις μέρες προκειμένου να ξεκολλήσει το θέμα της Ανάπλασης από την ακινησία στην οποία έχει καταδικαστεί μετά το μπλοκάρισμα όλων σχεδόν των φορέων από το 2007 μέχρι και σήμερα.
Ο Δήμος έχει στα χέρια του μια "καμμένη" μελέτη, η Πολιτεία βρίσκεται αλλού (και εκεί βρισκόταν και 6 χρόνια τώρα επί Σουφλιά) η Εθνική θέλει να χτίσει όσο πιο πολλύ τσιμέντο μπορεί, τα κινήματα θέλουν σκέτο πράσινο και απαλλοτριώσεις με χρήματα που δεν έχουν αλλά τα απαιτούν κλπ.
Η πρόταση για μια ρυμοτόμηση στον χώρο της Πρότυπος με χτίσιμο 75.000 τ.μ. σε μια έκταση 20-25 στρεμμάτων και η απόδοση του υπόλοιπου χώρου των 200 στρεμμάτων για υψηλό πράσινο είναι η διέξοδος από το πρόβλημα και το μπλοκάρισμα. Φυστικά κάτι ανάλογο μπορεί να γίνει και για τους υπόλοιπους ιδιοκτήτες ώστε να αποδοθούν ελεύθερα και χωρις χρήματα (σαν εισφορά για τη ρυμοτόμηση) άλλα 400 στρέμματα.
Ένα Ενιαίο Μητροπολιτικό Πάρκο υψηλού πρασίνου 400 στρεμμάτων (και άλλων 100 περίπου στρεμμάτων με αθλητικούς και κοινόχρηστους, κοινωφελείς χώρους) είναι στόχος που μπορεί να επιτευχθεί με αυτοχρηματοδότηση και χωρίς σπουδαία πολιτικά προβλήματα.
.
Αυτή η λύση (συζητείται και) προωθείται από εμένα προς τους θεσμικούς φορείς δηλαδή, δήμο, νομαρχία, πολιτεία, ΟΛΠ κλπ.
Όταν θα υπάρχουν νέα θα υπάρξει και ενημέρωση.
.
Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010
Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010
Ένα βιβλίο για την Ανάπλαση
.
Ολοκλήρωσα τη συγγραφή του βιβλίου μου για την ανάπλαση της βιομηχανικής ζώνης.
Έχει τίτλο "Η δική μας Ανάπλαση" και εξιστορεί όλα τα γεγονότα της τελευταίας 30-ετίας ενώ κάνει ζουμ σε σημαντικές στιγμές και φωτίζει το όλο θέμα από την πλευρά των πολιτών, όπως θέλω να πιστεύω.
.
Γράφω τον πρόλογο -όπως τον έχω διαμορφώσει σήμερα, δεν ξέρω πως θα είναι όταν θα τυπώνεται το βιβλίο.
.
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Το βιβλίο αυτό γράφτηκε μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Το κείμενο έρρεε σαν χείμαρρος καθώς τα γεγονότα ήταν όλα στο μυαλό μου. Όλα όσα αναφέρονται εδώ –πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- τα έζησα ο ίδιος και τα κατέγραψα τη στιγμή που συνέβαιναν. Αλλά και το πλήθος των στοιχείων που περιλαμβάνονται στις σελίδες που ακολουθούν, είτε βρίσκονται στο σκληρό δίσκο του PC μου είτε στα ημερολόγια που κρατούσα ή στις τοπικές εφημερίδες που εξέδιδα, είτε στα πρακτικά, στις ανακοινώσεις κλπ., όλο αυτό το υλικό ήταν πάντα δίπλα μου, συντροφιά μου τα τελευταία 30 χρόνια, την περίοδο δηλαδή που καλύπτει αυτό το βιβλίο.
Δεν χρειάστηκε η βαθιά και ενδελεχής έρευνα ούτε στα τρίσβαθα του μυαλού ούτε στις σκονισμένες βιβλιοθήκες και στα κλειδωμένα συρτάρια για να συλλέξω αυτό το υλικό. Και το βιβλίο προέκυψε σαν μια ιστορία που τη διηγείται κανείς σε φίλους μια ωραία, απαλή καλοκαιρινή βραδιά σε μια παραλία ή σε μια άδεια πλατεία κάτω από το φεγγαρόφωτο, όταν τα μαγαζιά έχουν κλείσει, όλα έχουν ησυχάσει και η εξιστόρηση ξετυλίγεται αβίαστα, χαλαρωτικά γεμίζοντας τον αέρα με άρωμα αναμνήσεων αλλά και μια ελπίδα για το αύριο που σύντομα θα ξημερώσει.
Η «δική μας ανάπλαση» εξελίσσεται σε μια περίοδο τριών δεκαετιών, δηλαδή των τελευταίων 30 χρόνων από το ’80 μέχρι σήμερα. Έχει και προϊστορία αλλά εδώ αυτή η προϊστορία αναφέρεται μόνο ακροθιγώς.
Από το 1980 μέχρι το 1990 το θέμα της ανάπλασης της βιομηχανικής ζώνης προσπαθούσε να έρθει στην επικαιρότητα σαν ζήτημα ανάπλασης και όχι μόνο ρύπανσης και μόλυνσης από τα εργοστάσια. Πρωτοδιατυπώθηκε σαν «ανάπλαση» μόλις το 1989 και μπήκε γερά στην ιστορία της μικρής μας πόλης από το 1990. Στο βιβλίο, η περίοδος αυτή αποτελεί το 1ο κεφάλαιο και τιτλοφορείται «Στην Ημερήσια Διάταξη»
Από το 1990 μέχρι και το 1999 άρχισε ένας εξαντλητικός αγώνας δρόμου όπου οι πολίτες, εκφραζόμενοι από τους δήμους, τις επιτροπές αλλά και αυτοπροσώπως στις πλατειές συσκέψεις, τα συνέδρια τις εκδηλώσεις, κατάφεραν να προχωρήσουν το θέμα μέχρι σχεδόν στο τέλος του. Άλλοτε τρέχοντας με ιλιγγιώδη ταχύτητα (όπως την περίοδο 1991-93) και άλλοτε δουλεύοντας με ουσία (όπως το 1997 και το 1999) έκλεισαν τα εργοστάσια και πέτυχαν τις αναγκαίες ρυθμίσεις για να μπορεί να γίνει πράξη η ανάπλαση. Η περίοδος αυτή αποτελεί το 2ο κεφάλαιο με τίτλο «Τα Χρόνια της Δράσης»
Από το 2000 μέχρι το 2010 έγιναν κάποια βήματα αλλά ήταν ελάχιστα προς τα εμπρός. Ο δήμος και οι πολίτες αμύνθηκαν ενάντια σε όσους προσπάθησαν να ανατρέψουν τα κεκτημένα αλλά σιγά-σιγά έχασαν τη πρωτοβουλία των κινήσεων. Από το 2007 με τις πυρκαγιές σε Πελοπόννησο και Αττική, η πρωτοβουλία πέρασε σε φορείς «ακραίους» είτε υπέρ της άκρατης οικοδόμησης (ιδιοκτήτες γης το ΥΠΕΧΩΔΕ, ο ΟΛΠ κλπ) είτε υπέρ της πλήρους ακινησίας με αίτημα για 100% πράσινο και απαλλοτριώσεις που δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν. Αυτή η περίοδος καλύπτεται από το 3ο κεφάλαιο με τίτλο «Τα Χρόνια της Αδράνειας»
Εδώ και 1-2 χρόνια, με ευθύνη όλων μας, η ανάπλαση κινδυνεύει «να πάει 10 χρόνια πίσω». Και με ευθύνη όλων μας πρέπει να ξαναμπεί στο προσκήνιο και να έχει και πάλι πρωταγωνιστές τους πολίτες. Το τι μπορεί να γίνει από εδώ και στο εξής αναζητιέται στο 4ο κεφάλαιο με τίτλο «Καιρός να αναλάβουμε Δράση»
Το βιβλίο προσπαθεί να καταγράψει αυτά που συνέβησαν και να εμπνεύσει για αυτά που πρέπει να συμβούν.
Σε όλη αυτή τη διαδρομή βέβαια συνέβαιναν όπως είναι φυσικό διάφορα γεγονότα που άλλα συνιστούν από μόνα τους μικρές ενδιαφέρουσες ιστορίες και άλλα είναι βγαλμένα λες από δράματα ή κωμωδίες που ποτέ δεν γράφτηκαν αλλά όμως παίχτηκαν στο θέατρο της ζωής. Μερικά τέτοια επεισόδια περιγράφω στο τέλος κάθε κεφαλαίου σαν «στιγμιότυπα» και εκεί επιτρέπω στον εαυτό μου να μιλά και πάλι σε πρώτο πρόσωπο όπως κάνω εδώ στον πρόλογο. Νομίζω ότι αυτά τα στιγμιότυπα ρίχνουν ένα παραπάνω φως και δίνουν ένα χαρακτηριστικό χρωματικό τόνο στην ιστορική καταγραφή και –ως εκ τούτου- παρουσιάζουν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Χάρη χρωστάω σε όλους τους φίλους μου που ενθουσιάστηκαν με την ιδέα να γραφτεί ένα τέτοιο βιβλίο και που με βοήθησαν με τις παρατηρήσεις τους και τις διορθώσεις τους.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΙΡΙΔΗΣ, Δραπετσώνα 2010
Ολοκλήρωσα τη συγγραφή του βιβλίου μου για την ανάπλαση της βιομηχανικής ζώνης.
Έχει τίτλο "Η δική μας Ανάπλαση" και εξιστορεί όλα τα γεγονότα της τελευταίας 30-ετίας ενώ κάνει ζουμ σε σημαντικές στιγμές και φωτίζει το όλο θέμα από την πλευρά των πολιτών, όπως θέλω να πιστεύω.
.
Γράφω τον πρόλογο -όπως τον έχω διαμορφώσει σήμερα, δεν ξέρω πως θα είναι όταν θα τυπώνεται το βιβλίο.
.
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Το βιβλίο αυτό γράφτηκε μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Το κείμενο έρρεε σαν χείμαρρος καθώς τα γεγονότα ήταν όλα στο μυαλό μου. Όλα όσα αναφέρονται εδώ –πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- τα έζησα ο ίδιος και τα κατέγραψα τη στιγμή που συνέβαιναν. Αλλά και το πλήθος των στοιχείων που περιλαμβάνονται στις σελίδες που ακολουθούν, είτε βρίσκονται στο σκληρό δίσκο του PC μου είτε στα ημερολόγια που κρατούσα ή στις τοπικές εφημερίδες που εξέδιδα, είτε στα πρακτικά, στις ανακοινώσεις κλπ., όλο αυτό το υλικό ήταν πάντα δίπλα μου, συντροφιά μου τα τελευταία 30 χρόνια, την περίοδο δηλαδή που καλύπτει αυτό το βιβλίο.
Δεν χρειάστηκε η βαθιά και ενδελεχής έρευνα ούτε στα τρίσβαθα του μυαλού ούτε στις σκονισμένες βιβλιοθήκες και στα κλειδωμένα συρτάρια για να συλλέξω αυτό το υλικό. Και το βιβλίο προέκυψε σαν μια ιστορία που τη διηγείται κανείς σε φίλους μια ωραία, απαλή καλοκαιρινή βραδιά σε μια παραλία ή σε μια άδεια πλατεία κάτω από το φεγγαρόφωτο, όταν τα μαγαζιά έχουν κλείσει, όλα έχουν ησυχάσει και η εξιστόρηση ξετυλίγεται αβίαστα, χαλαρωτικά γεμίζοντας τον αέρα με άρωμα αναμνήσεων αλλά και μια ελπίδα για το αύριο που σύντομα θα ξημερώσει.
Η «δική μας ανάπλαση» εξελίσσεται σε μια περίοδο τριών δεκαετιών, δηλαδή των τελευταίων 30 χρόνων από το ’80 μέχρι σήμερα. Έχει και προϊστορία αλλά εδώ αυτή η προϊστορία αναφέρεται μόνο ακροθιγώς.
Από το 1980 μέχρι το 1990 το θέμα της ανάπλασης της βιομηχανικής ζώνης προσπαθούσε να έρθει στην επικαιρότητα σαν ζήτημα ανάπλασης και όχι μόνο ρύπανσης και μόλυνσης από τα εργοστάσια. Πρωτοδιατυπώθηκε σαν «ανάπλαση» μόλις το 1989 και μπήκε γερά στην ιστορία της μικρής μας πόλης από το 1990. Στο βιβλίο, η περίοδος αυτή αποτελεί το 1ο κεφάλαιο και τιτλοφορείται «Στην Ημερήσια Διάταξη»
Από το 1990 μέχρι και το 1999 άρχισε ένας εξαντλητικός αγώνας δρόμου όπου οι πολίτες, εκφραζόμενοι από τους δήμους, τις επιτροπές αλλά και αυτοπροσώπως στις πλατειές συσκέψεις, τα συνέδρια τις εκδηλώσεις, κατάφεραν να προχωρήσουν το θέμα μέχρι σχεδόν στο τέλος του. Άλλοτε τρέχοντας με ιλιγγιώδη ταχύτητα (όπως την περίοδο 1991-93) και άλλοτε δουλεύοντας με ουσία (όπως το 1997 και το 1999) έκλεισαν τα εργοστάσια και πέτυχαν τις αναγκαίες ρυθμίσεις για να μπορεί να γίνει πράξη η ανάπλαση. Η περίοδος αυτή αποτελεί το 2ο κεφάλαιο με τίτλο «Τα Χρόνια της Δράσης»
Από το 2000 μέχρι το 2010 έγιναν κάποια βήματα αλλά ήταν ελάχιστα προς τα εμπρός. Ο δήμος και οι πολίτες αμύνθηκαν ενάντια σε όσους προσπάθησαν να ανατρέψουν τα κεκτημένα αλλά σιγά-σιγά έχασαν τη πρωτοβουλία των κινήσεων. Από το 2007 με τις πυρκαγιές σε Πελοπόννησο και Αττική, η πρωτοβουλία πέρασε σε φορείς «ακραίους» είτε υπέρ της άκρατης οικοδόμησης (ιδιοκτήτες γης το ΥΠΕΧΩΔΕ, ο ΟΛΠ κλπ) είτε υπέρ της πλήρους ακινησίας με αίτημα για 100% πράσινο και απαλλοτριώσεις που δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν. Αυτή η περίοδος καλύπτεται από το 3ο κεφάλαιο με τίτλο «Τα Χρόνια της Αδράνειας»
Εδώ και 1-2 χρόνια, με ευθύνη όλων μας, η ανάπλαση κινδυνεύει «να πάει 10 χρόνια πίσω». Και με ευθύνη όλων μας πρέπει να ξαναμπεί στο προσκήνιο και να έχει και πάλι πρωταγωνιστές τους πολίτες. Το τι μπορεί να γίνει από εδώ και στο εξής αναζητιέται στο 4ο κεφάλαιο με τίτλο «Καιρός να αναλάβουμε Δράση»
Το βιβλίο προσπαθεί να καταγράψει αυτά που συνέβησαν και να εμπνεύσει για αυτά που πρέπει να συμβούν.
Σε όλη αυτή τη διαδρομή βέβαια συνέβαιναν όπως είναι φυσικό διάφορα γεγονότα που άλλα συνιστούν από μόνα τους μικρές ενδιαφέρουσες ιστορίες και άλλα είναι βγαλμένα λες από δράματα ή κωμωδίες που ποτέ δεν γράφτηκαν αλλά όμως παίχτηκαν στο θέατρο της ζωής. Μερικά τέτοια επεισόδια περιγράφω στο τέλος κάθε κεφαλαίου σαν «στιγμιότυπα» και εκεί επιτρέπω στον εαυτό μου να μιλά και πάλι σε πρώτο πρόσωπο όπως κάνω εδώ στον πρόλογο. Νομίζω ότι αυτά τα στιγμιότυπα ρίχνουν ένα παραπάνω φως και δίνουν ένα χαρακτηριστικό χρωματικό τόνο στην ιστορική καταγραφή και –ως εκ τούτου- παρουσιάζουν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον.
Χάρη χρωστάω σε όλους τους φίλους μου που ενθουσιάστηκαν με την ιδέα να γραφτεί ένα τέτοιο βιβλίο και που με βοήθησαν με τις παρατηρήσεις τους και τις διορθώσεις τους.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΣΙΡΙΔΗΣ, Δραπετσώνα 2010
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
