.
Εκτός από τη διπλωματική μου, που έθεσε εκ νέου το θέμα της Ανάπλασης της Βιομηχανικής Ζώνης σε μια νέα βάση, πληροφορούμαι ότι (σε πολύ πιο πάνω επίπεδο)
το θέμα παίζει και πάλι στην επικαιρότητα και σε άλλα ταμπλό.
Παίζεται κάτι με την κυβέρνηση που θέλει να φέρει το θέμα της ανάπτυξης του Πειράιά στο κυβερνητικό συμβούλιο κι έχει αναθέσει στον Ανωμερίτη να κάνει τις σχετικές επαφές και να μαζέψει εισηγήσεις, μελέτες, προτάσεις κλπ.
Επίσης παίζεται και σε νομαρχιακό επίπεδο όπυο ο Μίχας ετοιμάζεται να αναθέσει σχετική μελέτη.
Στον δήμο, κατά τα γνωστά, κινούνται αργά. Θα έπρεπε να είναι πρωταγωνιστές καταθέτοντας τη σχετική πρόταση από πέρσι και να είναι τώρα πραγματικά πολλά βήματα μπροστά. Αυτά όμως είναι συμπεριφορές δεκαετίας του '90 που σήμερα μοιάζουν άπιαστα όνειρα. Ο δήμος θα ακολουθήσει ασθμαίνοντας. Τουλάχιστον, ας είναι παρών!
Σάββατο 30 Ιανουαρίου 2010
Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010
Συμπληρώσαμε 30 χρόνια αγώνων για την ΑΝΑΠΛΑΣΗ της βιομηχανικής ζώνης
.
Από το 1982 που ο Αντώνης Τρίτσης ήρθε στη Δραπετσώνα και μίλησε για μετεγκατάσταση των εργοστασίων και δημιουργία βιοτεχνικού πέρκου στον χώρο της βιομηχανικής ζώνης πέρσαν 28 χρόνια. Και από το 1989 που η ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΑ δημοσίευσε το πρώτο άρθρο με το οποίο προτεινόταν η ΑΝΑΠΛΑΣΗ της ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗΣ ΖΩΝΗΣ πέρασαν 21 χρόνια. Καιρός επί τελους να γίνει κάτι!
.
Η ιδέα της Ανάπλασης καταγράφτηκε πραγματικά για πρώτη φορά στη ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΑ τον Οκτώβριο του 1989. Ήταν ίσως ο πλέον κατάλληλος ο χρόνος λόγω του ότι την επομένη χρονιά, και μάλιστα σε ένα χρόνο ακριβώς, θα γίνονταν οι δημοτικές εκλογές και η ιδέα της Ανάπλασης θα μπορούσε να μπει σε κάποιο πρόγραμμα δημοτικού συνδυασμού ώστε με την επικράτησή του να γίνει θέση του Δήμου. Το άρθρο είχε τίτλο και υπότιτλο:
.
«Το πιο γερό μας χαρτί … παίζεται ακόμα»
«και λέγεται ΑΝΑΠΛΑΣΗ ΤΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗΣ ΖΩΝΗΣ, δηλαδή Τσιμεντάδικο, Λιπάσματα, ΔΕΗ κλπ.. Η Μοναδική Λύση για Δραπετσώνα και Λεκανοπέδιο»
.
Το άρθρο έπιανε με πολύ πυκνή γραφή μια σελίδα και είχε πολλά στοιχεία εξετάζοντας το θέμα από κάθε πλευρά. Περιέγραφε τον χώρο, αναφερόταν στο αίτημα για διέξοδο προς τη θάλασσα και για μια όμορφη πόλη, αναφερόταν στην ιστορία της υπόθεσης και τις πολιτικές γύρω από αυτήν, αναφερόταν στις εκλογές και τα προγράμματα των συνδυασμών και απαντούσε στο ερώτημα «και τι γίνεται τώρα», Επειδή το άρθρο μοιάζει γραμμένο χτες, αν και γράφτηκε πριν από περισσότερο από 20 χρόνια, αξίζει τον κόπο να παραθέσω μερικά αποσπάσματα από αυτό:
.
«Η πληγή στο σώμα της Δραπετσώνας έχει όνομα, μορφή, ταυτότητα και Θεό! Πριν και από τη γέννησή της ακόμα (μεταξύ 1910-1920) η πληγή υπήρχε πάντα εκεί, τη συνηθίσαμε τόσο πολύ που δεν μπορέσαμε ως τώρα να φανταστούμε την πόλη μας χωρίς αυτήν, αλλά τελευταία τα πράγματα μοιάζουν να έχουν πια αλλάξει. Το πιο γερό μας χαρτί παίζεται ακόμα, κι ίσως να είναι ΑΣΣΟΣ!
Η πληγή στο σώμα της πόλης μας έχει ΟΝΟΜΑ: Λιπάσματα, Τσιμέντα, Πετρέλαια, και ΜΟΡΦΗ: Φρίκη και καταχνιά!, ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ: Μποδοσάκης, Τσάτσοι κλπ., Έχει και ΘΕΟ: Το εύκολο κέρδος για το μεγάλο Κεφάλαιο!
Εδώ και αρκετά χρόνια το αίτημα για λιγότερη μόλυνση, για φίλτρα και εκσυγχρονισμούς έχει στην πράξη αποδειχτεί ότι δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες και στις απαιτήσεις της κοινωνίας σήμερα και προοπτικά στο μέλλον. Μένουν να το θυμίζουν μόνο τα ίδια τα εργοστάσια κι όσοι παίζουν το παιχνίδι τους προσπαθώντας, πίσω από τα «αντιρρυπαντικά» μέτρα, να δικαιολογήσουν την απαράδεκτη κοινωνικά, χωροταξικά και περιβαλλοντικά παρουσία τους δίπλα στο πιο μεγάλο λιμάνι της χώρας (τον Πειραιά) πάνω ακριβώς από μια πόλη (τη Δραπετσώνα) μέσα στο υπογάστριο μιας ολόκληρης πρωτεύουσας 4 εκατομμυρίων ανθρώπων.
Σήμερα το αίτημα είναι: Να φύγουν τα εργοστάσια των Λιπασμάτων, του Τσιμεντάδικου, η ΔΕΗ, τα πετρελαιοειδή, τα Γυψάδικα κλπ. και η περιοχή που σήμερα καταλαμβάνουν να αναπλαστεί δημιουργώντας καινούριες χρήσεις γης (πάρκα, σχολεία, γήπεδα, πράσινο κλπ) που και περισσότερη αξία θα έχουν και τη πρωτεύουσα ολόκληρη θα ανακουφίσουν και στον Πειραιά θα δώσουν όψη σύγχρονης πόλης και τη Δραπετσώνα θα αναβαθμίσουν μετατρέποντάς την από σκουπιδοτενεκέ του Λεκανοπεδίου σε περιοχή αναψυχής.
………………..
Η Δραπετσώνα ασφυκτιά, κλείνεται ολόγυρα από εργοστάσια, τον ΟΛΠ, τον νέο Δρόμο που πάει να φτιαχτεί (κι ευτυχώς που δεν έγινε η 25ης Μαρτίου), η Δραπετσώνα θέλει να αναπνεύσει, να βρει διέξοδο προς τη θάλασσα, χρειάζεται να αφήσει τον μισοκακόμοιρο ρόλο του επαίτη που ζητά λιγότερη μόλυνση και περισσότερα δενδράκια και να απαιτήσει ανθρώπινες συνθήκες ζωής για τους κατοίκους της, χρειάζεται να διεκδικήσει την ομορφιά που της στέρησαν τόσα χρόνια, χρειάζεται να βαδίσει τον δρόμο της αναβάθμισής της από πόλη-γκέτο σε οικισμό σύγχρονο και όμορφο.
Είμαστε μήπως αιώνια καταδικασμένοι να βιώνουμε καθημερινά το αδιέξοδο μιας άσχημης πόλης; Γιατί η Εκάλη και η Κηφισιά να είναι ονειρικοί τόποι από άλλο πλανήτη; Γιατί είναι μαξιμαλιστικό αίτημα να ζητάμε μια Δραπετσώνα πράσινη, παραθαλάσσια, ελκυστική;»
Αφού ακολουθούσε το κύριο μέρος του άρθρου με το χωροταξικό πρόβλημα, τις αναγκαίες παρεμβάσεις στον χώρο της ανάπλασης, τα χρηματο-οικονομικά ζητήματα, τα ζητήματα μετεγκατάστασης, εργαζομένων κλπ. το άρθρο συνέχιζε ως εξής:
«Το θέμα εντέλει της απομάκρυνσης ή μη της βιομηχανικής ζώνης είναι πολιτικό κατ’ αρχήν και οικονομικό εκ δευτέρου. Μα πάνω από όλα είναι πρόβλημα ζωής ή θανάτου για την πόλη μας (και το γειτονικό Κερατσίνι).
Από την άποψη αυτή εμείς πρέπει να είμαστε οι πρώτοι που θα το κινήσουμε και που θα το φέρουμε στην επικαιρότητα για να γίνει πρόβλημα ζωής για όλους τους κατοίκους αυτής της πολύπαθης «πρωτεύουσας». Η συνειδητοποίηση του θέματος και των μεγεθών του είναι το πρώτο βήμα για την επίλυσή του. Έτσι κι αλλιώς σε όλο το λεκανοπέδιο οι χώροι όπου μπορούν να γίνουν επεμβάσεις μεγάλης έκτασης είναι λίγοι: Τα Τουρκοβούνια (ξεκίνησε), στον Ελαιώνα (λαχαναγορά-Ρουφ όπου το θέμα αρχίζει να γίνεται γνωστό) και εδώ σε μας, στην εμποροβιομηχανική ζώνη που πνίγει τον Πειραιά και θανατώνει καθημερινά τη Δραπετσώνα καταδικάζοντάς την σε μαρασμό»
.
Το άρθρο συνοδευόταν από ένα εύγλωττο σκίτσο, του Τάσου Παπαδόπουλου, που έδειχνε έναν άνθρωπο-γίγαντα πάνω από τη Χερσόνησο της Δραπετσώνας, να την πιάνει από την άκρη και να σηκώνει μια φλούδα εδάφους. Μαζί της σηκωνόταν και έφευγε, όπως τα φίδια που αλλάζουν δέρμα, και ολόκληρη την περιοχή της βιομηχανικής ζώνης. Από κάτω εμφανιζόταν ένα άλλο τοπίο, κάτι σαν καινούριο δέρμα κάτω από το παλιό που αποβαλλόταν, και προέκυπτε μια νέα περιοχή γεμάτη πράσινο, γήπεδα, παραλίες κλπ.
Από το 1982 που ο Αντώνης Τρίτσης ήρθε στη Δραπετσώνα και μίλησε για μετεγκατάσταση των εργοστασίων και δημιουργία βιοτεχνικού πέρκου στον χώρο της βιομηχανικής ζώνης πέρσαν 28 χρόνια. Και από το 1989 που η ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΑ δημοσίευσε το πρώτο άρθρο με το οποίο προτεινόταν η ΑΝΑΠΛΑΣΗ της ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗΣ ΖΩΝΗΣ πέρασαν 21 χρόνια. Καιρός επί τελους να γίνει κάτι!
.
Η ιδέα της Ανάπλασης καταγράφτηκε πραγματικά για πρώτη φορά στη ΔΗΜΟΓΡΑΦΙΑ τον Οκτώβριο του 1989. Ήταν ίσως ο πλέον κατάλληλος ο χρόνος λόγω του ότι την επομένη χρονιά, και μάλιστα σε ένα χρόνο ακριβώς, θα γίνονταν οι δημοτικές εκλογές και η ιδέα της Ανάπλασης θα μπορούσε να μπει σε κάποιο πρόγραμμα δημοτικού συνδυασμού ώστε με την επικράτησή του να γίνει θέση του Δήμου. Το άρθρο είχε τίτλο και υπότιτλο:
.
«Το πιο γερό μας χαρτί … παίζεται ακόμα»
«και λέγεται ΑΝΑΠΛΑΣΗ ΤΗΣ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗΣ ΖΩΝΗΣ, δηλαδή Τσιμεντάδικο, Λιπάσματα, ΔΕΗ κλπ.. Η Μοναδική Λύση για Δραπετσώνα και Λεκανοπέδιο»
.
Το άρθρο έπιανε με πολύ πυκνή γραφή μια σελίδα και είχε πολλά στοιχεία εξετάζοντας το θέμα από κάθε πλευρά. Περιέγραφε τον χώρο, αναφερόταν στο αίτημα για διέξοδο προς τη θάλασσα και για μια όμορφη πόλη, αναφερόταν στην ιστορία της υπόθεσης και τις πολιτικές γύρω από αυτήν, αναφερόταν στις εκλογές και τα προγράμματα των συνδυασμών και απαντούσε στο ερώτημα «και τι γίνεται τώρα», Επειδή το άρθρο μοιάζει γραμμένο χτες, αν και γράφτηκε πριν από περισσότερο από 20 χρόνια, αξίζει τον κόπο να παραθέσω μερικά αποσπάσματα από αυτό:
.
«Η πληγή στο σώμα της Δραπετσώνας έχει όνομα, μορφή, ταυτότητα και Θεό! Πριν και από τη γέννησή της ακόμα (μεταξύ 1910-1920) η πληγή υπήρχε πάντα εκεί, τη συνηθίσαμε τόσο πολύ που δεν μπορέσαμε ως τώρα να φανταστούμε την πόλη μας χωρίς αυτήν, αλλά τελευταία τα πράγματα μοιάζουν να έχουν πια αλλάξει. Το πιο γερό μας χαρτί παίζεται ακόμα, κι ίσως να είναι ΑΣΣΟΣ!
Η πληγή στο σώμα της πόλης μας έχει ΟΝΟΜΑ: Λιπάσματα, Τσιμέντα, Πετρέλαια, και ΜΟΡΦΗ: Φρίκη και καταχνιά!, ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ: Μποδοσάκης, Τσάτσοι κλπ., Έχει και ΘΕΟ: Το εύκολο κέρδος για το μεγάλο Κεφάλαιο!
Εδώ και αρκετά χρόνια το αίτημα για λιγότερη μόλυνση, για φίλτρα και εκσυγχρονισμούς έχει στην πράξη αποδειχτεί ότι δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες και στις απαιτήσεις της κοινωνίας σήμερα και προοπτικά στο μέλλον. Μένουν να το θυμίζουν μόνο τα ίδια τα εργοστάσια κι όσοι παίζουν το παιχνίδι τους προσπαθώντας, πίσω από τα «αντιρρυπαντικά» μέτρα, να δικαιολογήσουν την απαράδεκτη κοινωνικά, χωροταξικά και περιβαλλοντικά παρουσία τους δίπλα στο πιο μεγάλο λιμάνι της χώρας (τον Πειραιά) πάνω ακριβώς από μια πόλη (τη Δραπετσώνα) μέσα στο υπογάστριο μιας ολόκληρης πρωτεύουσας 4 εκατομμυρίων ανθρώπων.
Σήμερα το αίτημα είναι: Να φύγουν τα εργοστάσια των Λιπασμάτων, του Τσιμεντάδικου, η ΔΕΗ, τα πετρελαιοειδή, τα Γυψάδικα κλπ. και η περιοχή που σήμερα καταλαμβάνουν να αναπλαστεί δημιουργώντας καινούριες χρήσεις γης (πάρκα, σχολεία, γήπεδα, πράσινο κλπ) που και περισσότερη αξία θα έχουν και τη πρωτεύουσα ολόκληρη θα ανακουφίσουν και στον Πειραιά θα δώσουν όψη σύγχρονης πόλης και τη Δραπετσώνα θα αναβαθμίσουν μετατρέποντάς την από σκουπιδοτενεκέ του Λεκανοπεδίου σε περιοχή αναψυχής.
………………..
Η Δραπετσώνα ασφυκτιά, κλείνεται ολόγυρα από εργοστάσια, τον ΟΛΠ, τον νέο Δρόμο που πάει να φτιαχτεί (κι ευτυχώς που δεν έγινε η 25ης Μαρτίου), η Δραπετσώνα θέλει να αναπνεύσει, να βρει διέξοδο προς τη θάλασσα, χρειάζεται να αφήσει τον μισοκακόμοιρο ρόλο του επαίτη που ζητά λιγότερη μόλυνση και περισσότερα δενδράκια και να απαιτήσει ανθρώπινες συνθήκες ζωής για τους κατοίκους της, χρειάζεται να διεκδικήσει την ομορφιά που της στέρησαν τόσα χρόνια, χρειάζεται να βαδίσει τον δρόμο της αναβάθμισής της από πόλη-γκέτο σε οικισμό σύγχρονο και όμορφο.
Είμαστε μήπως αιώνια καταδικασμένοι να βιώνουμε καθημερινά το αδιέξοδο μιας άσχημης πόλης; Γιατί η Εκάλη και η Κηφισιά να είναι ονειρικοί τόποι από άλλο πλανήτη; Γιατί είναι μαξιμαλιστικό αίτημα να ζητάμε μια Δραπετσώνα πράσινη, παραθαλάσσια, ελκυστική;»
Αφού ακολουθούσε το κύριο μέρος του άρθρου με το χωροταξικό πρόβλημα, τις αναγκαίες παρεμβάσεις στον χώρο της ανάπλασης, τα χρηματο-οικονομικά ζητήματα, τα ζητήματα μετεγκατάστασης, εργαζομένων κλπ. το άρθρο συνέχιζε ως εξής:
«Το θέμα εντέλει της απομάκρυνσης ή μη της βιομηχανικής ζώνης είναι πολιτικό κατ’ αρχήν και οικονομικό εκ δευτέρου. Μα πάνω από όλα είναι πρόβλημα ζωής ή θανάτου για την πόλη μας (και το γειτονικό Κερατσίνι).
Από την άποψη αυτή εμείς πρέπει να είμαστε οι πρώτοι που θα το κινήσουμε και που θα το φέρουμε στην επικαιρότητα για να γίνει πρόβλημα ζωής για όλους τους κατοίκους αυτής της πολύπαθης «πρωτεύουσας». Η συνειδητοποίηση του θέματος και των μεγεθών του είναι το πρώτο βήμα για την επίλυσή του. Έτσι κι αλλιώς σε όλο το λεκανοπέδιο οι χώροι όπου μπορούν να γίνουν επεμβάσεις μεγάλης έκτασης είναι λίγοι: Τα Τουρκοβούνια (ξεκίνησε), στον Ελαιώνα (λαχαναγορά-Ρουφ όπου το θέμα αρχίζει να γίνεται γνωστό) και εδώ σε μας, στην εμποροβιομηχανική ζώνη που πνίγει τον Πειραιά και θανατώνει καθημερινά τη Δραπετσώνα καταδικάζοντάς την σε μαρασμό»
.
Το άρθρο συνοδευόταν από ένα εύγλωττο σκίτσο, του Τάσου Παπαδόπουλου, που έδειχνε έναν άνθρωπο-γίγαντα πάνω από τη Χερσόνησο της Δραπετσώνας, να την πιάνει από την άκρη και να σηκώνει μια φλούδα εδάφους. Μαζί της σηκωνόταν και έφευγε, όπως τα φίδια που αλλάζουν δέρμα, και ολόκληρη την περιοχή της βιομηχανικής ζώνης. Από κάτω εμφανιζόταν ένα άλλο τοπίο, κάτι σαν καινούριο δέρμα κάτω από το παλιό που αποβαλλόταν, και προέκυπτε μια νέα περιοχή γεμάτη πράσινο, γήπεδα, παραλίες κλπ.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
